Chamábanlle Marita

María de las Mercedes López Yáñez... Ese era o seu nome... Pero todo o mundo lle dicía: "Bo día Marita"... Era unha desas persoas que todo o mundo coñecía, e desas persoas que merece a pena coñecer. Sobre todo, se tes a sorte de que che toque como avóa. Que che coide, che eduque, che maleduque, che rife... Eu era o seu ESCACHAPEDRIÑAS...

Pola mañá, abría os ollos... O primeiro que escoitaba era a bucina do furgoneta... Eu dicía para min: "Xa chegou o pan". O histérico e malhumorado can de Paco, Tristón, comezaba a ladrar e ouvear de tal xeito que non había ninguén que seguira durmindo. Era un peculiar e orixinal galo, que indicaba que xa eran as dez e media da mañá. Eu miraba cara a cama da miña esquerda a ver se a miña avóa seguía alí. Facíao sempre, era un acto reflexo meu, aínda que sabía de sobra que ela xa estaba abaixo dende as nove de mañá, senón era dende antes. A veciña Jessica comezaba a correr para avisar a miña avóa... "Marita, o pan!!!" Marita pegaba un sprint que deixaría atrás a Carl Lewis... Eu baixaba, pero antes diso tiña que facer a cama antes de que se enterase miña avóa senón xa estaba ela empurrándome para que non a fixera. Baixaba e xa tiña posto o café, a marmalada, as galletas... todo de todo...

Pola tarde, despois dunha enchenta na comida, Marita comezaba a sesión de ganchillo, ó mesmo tempo que vía o que ela chamaba A NOVELA. Xa fora Amar en tiempos de guerra, Agujetas de color de rosa, Abigail... Eu ás veces quedaba con ela, e escoitáballe murmullar: "Que mala é, que mal becho!" referíndose a unha das malas e benvistas das novelas. Eu polas tardes ía a praia mentres Marita se encargaba de benfacer paniños, vestidiños e salvamanteis para veciñas, curmás, amigas, e para toda aquela que tivera un embarazo de tres meses... Ela equipaba a tódolos bebés que fora posible... É case imposible que ningún dos bebés que coñezo non teña algo feito por Marita. Á volta da praia, ela estaba esperando... Non podía tardar cinco, dez e moito menos quince minutos en chegar a casa... Temía que Marita estivese a chamar ó Exército, a Garda Civil ou o Bar Ramos onde paraba a tomar o xelado de rigor.

Polas noites, sentados fronte o televisor aínda que, sen facerlle moito caso a este, xogabamos o parchís, a brisca, a escoba e a oca. Ela era un hacha ó parchís. Se unha ficha miña se aproximaba o máis minímo ela dicía: "Escapa Marita". Se vía que podía perder dicíame: trampullán, que es un trampullán... Logo quedaba durmidiña no sofá. Eu non a espertaba quedábame mirando para ela e sempre me arrincaba un sorriso da cara. Cando espertaba dicíame: Vamos a durmir... E xa na cama, mentres ela dicía a súas oracións ,eu lía un libro de cómics que ela mercara en Valdoviño (quen se non ela mo ía mercar). De despedida, dicía sempre: "Ata mañá se Deus quere".

Quérote Marita.